2010

Ziezo, 2009 zit er op. Graag geven we hierbij onze beste wensen voor een vreugdevol 2010 ! Moge een flink deel van jullie noden en wensen dit jaar verwezenlijkt, of toch tenminste opgestart worden.

2009 was voor ons in hoofdzaak het jaar waarin les maçons een flink bergje werk verzet hebben. Het huis is voor wat betreft het metselwerk aan gevels en dak behoorlijk van gedaante veranderd. Het bijgebouw is erbij gekomen, de gevels zijn verfraaid met voegen en kalkpleister, het dak aan de tuinzijde is vernieuwd. Zware karweien die we graag aan de plaatselijke ambacht Pierre en de zijnen overlieten. Ondertussen zijn we ook goede vrienden geworden.

Er is geprobeerd om het rustieke fermette-karakter van het huis in zijn originaliteit te herstellen, en om de gehele woning op een manier te laten contrasteren met een duidelijke eigentijdse toets. Niet zo’n geringe investering, dat was vooraf bekend - alhoewel! - maar het resultaat is in zijn geheel naar onze zin en mag gezien zijn.

De hele weg van bouwaanvraag tot uiteindelijke realisatie heeft onze grenzen wat verlegd.

Letterlijk, want we verbouwen zowat op 650km van onze huidige deur.
En ook figuurlijk. Als je zoals wij nog nooit eerder een chantier van dichtbij gevolgd en geleid hebt, spreekt het voor zich dat je heel wat zult bijleren. Dat is hier niet anders. Vaak moet je je stellen in situaties zoals ze zich voordoen, in plaats van toe te zien naar het correcte verloop zoals je het dacht te voorspellen. Ach, wat denken we graag en vaak dat we het onder controle hebben...

Dit laatste is zowat de hoofdles die ik leerde sinds dit Franse verhaal werd opgestart.

De dingen zijn gebeurd zoals ze nu eenmaal moesten gebeuren, en niet zoals ik dacht dat ze zouden gebeuren. Dit is redelijk essentieel in de Franse manier van leven. "C'est comme ça" hoorde ik vaak, en men legt zich met een dergelijke opmerking verder bij neer. Terwijl ik vaak de dingen op zo'n moment nog probeer naar mijn hand te zetten.

Wat verloren moeite blijkt.

Wat vandaag niet kan, doen we morgen wel. Of later.

Dat anti-stress-devies zit er op het Franse platteland van nature diep in geworteld.

Niet zelden heb ik me druk gemaakt in het feit dat de werken niet snel genoeg vooruit gingen, of dat de aannemer niet het beste van zichzelf voor ons gaf. Een paar keer heb ik dat ook duidelijk gemaakt, zij het op een beleefde manier.

Even beleefd waren de reacties, excuses ook, af en toe met een loze belofte zelfs : "Ce n'est pas impossible qu’on vient demain"... Maar nooit opgewonden of boos.

Soms kwamen de metsers een dag of twee, waarna we hen drie weken hoorden noch zagen.

De opwinding die dat weleens bij me teweegbracht, is verloren energie gebleken, en was eigenlijk vooral nergens voor nodig. Het resultaat is er niettemin gekomen.

De manier waarop ze werken, levert even mooi ambacht, maar heeft hen gaandeweg geen grijze haren of stressknobbels bezorgd.

Bij deze dus een mooi merci aan onze metser, die me toch wat duidelijker heeft gemaakt wat savoir-vivre in la vie quotidienne daadwerkelijk betekent.